Het archief als laboratorium...

[RichardK]

Toegegeven, niet iedereen heeft wel eens een archief van binnen gezien (hoewel dat toch echt aan te raden is). Die groep mensen moet het doen met de verhalen van degenen die er wèl eens binnen zijn geweest. Een voorbeeld is hier te vinden:

Log alstublieft in om de link te kunnen zien.

Na het lezen ervan werd ik besprongen door de vraag: zegt dit nu meer over het RAL of over degene die de tekst heeft geschreven?

Ik ben benieuwd hoe andere lezers daar over denken. Laat maar weten!

Groeten van Richard

[Gast limburger]

Hoe het nu toe gaat in het RAL daar lees ik in dit artikel weinig over. Dat archiefonderzoek in Frankrijk een ramp is daar lees ik veel meer over. Om nu te gaan oordelen over de serviceverlening van RAL op basis van een paar regeltjes in een column, daar waag ik me liever niet aan.

Met vriendelijke groet,

Limburger

[Paula]

De dienstverlening in leiden, daar weet ik niets vanaf, maar vorig jaar in Leeuwarden was een ramp, na 3 uur reizen kom ik begin van de middag in het Archief aan waar ik netjes kenbaar maakte wat ik wilde gaan zoeken, vanachter de balie wees de mevrouw een bepaalde kant uit, ze was niet van plan haar plaats te verlaten, de orientatie van waar alles stond duurde mij veel te lang, uiteindelijk was er een bezoeker die me wegwijs maakte en ik vond wat ik wilde vinden, het ondertussen bijna sluitingstijd dus heb ik een kopie moeten afdwingen.

Pas geleden zijn wij in Maastricht geweest, we kregen vriendelijk uitleg waar alles wat we wilde gaan zoeken zich bevond, ik zou het notarieel op mij nemen, daar wisten de medewerkers blijkbaar weinig vanaf, oud-schrift kende ze niet, een plaatsnaam die ik echt niet kon ontcijferen zijn door de vingers van 3 bezoekers gegaan, ook zij kwamen er niet uit, ondertussen stonden de medewerkers te kissebissen over een aan te vragen stuk die er niet zou zijn of misschien toch wel, we hebben de moed opgegeven, we gaan ooit nog een keer terug om te vinden wat we willen vinden, misschien worden we dan beter te woord gestaan, het is wel 3 uur reizen van ons huis vandaan, of zoals we nu gedaan hebben een B&B.

Groetjes Paula.

[Gast Kèren]

Het artikel lijkt cynisch / komisch bedoeld te zijn, alleen komt dat wat moeilijk uit de verf, vooral dat komische dan.

Dat archiefbezoekers, speciaal de historici als noodzakelijk kwaad gezien worden door de archivaris, is blijkbaar vooral zijn ervaring in RAL en Parijs.

Tja ik denk dat het er ook veel aan ligt hoe je je opstelt als bezoeker, als je inderdaad met vette vingers aan archiefstukken gaat zitten hoef je [meestal] niet op sympathie te rekenen, en met recht.

Ik kijk regelmatig tenenkrommend toe hoe een bezoeker omgaat met archiefstukken en soms heel soms durf ik [ben afgeblaft, vandaar] nog wel eens ongevraagd vriendelijk advies te geven.

Want buiten horken zijn er veel onervaren onderzoekers in het archief tegenwoordig.

Archieven zijn zoals alles een afspiegeling van de maatschappij en daar zitten allerlei allooi tussen…. 

Log alstublieft in om de image te kunnen zien.

/emoticons/default_blush.gif" alt="B-4">

Ik voelde me wel aangesproken:

Veelal zijn dat hulpeloos ronddolende gepensioneerden, die een nieuw levensdoel hebben gevonden in de genealogie. Deze geriatrische detectives kunnen pas vredig sterven als zij de balans hebben opgemaakt van hun familielijn, en weten in welke stamboom zij nu precies een plaatsje in zullen nemen.

Was 20 jaar toen ik mijn 1e archief bezocht, werkte in wisseldiensten en was ieder vrij moment in een archief te vinden. Ik heb nog wel persoonlijke begeleiding meegemaakt, van begin tot bijna einde van een zoektocht naar een voorouder.

@Paula Jammer dat je zo'n ervaring had in Leeuwarden, ik ben er al wat jaartjes niet meer geweest, maar ben er altijd vriendelijk behandeld. Bij jou zat de hork dus achter de balie. Jammer hoor.

[Gast Masje II]

Ik kom en kwam al bijna 45 jaar in heel veel archieven in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Soms een klein uitstapje naar Engeland of Oostenrijk. Moet zeggen, dat ik altijd heel vriendelijk en behulpzaam ben geholpen. Voor de archieven in Frankrijk en Duitsland heb je wel een kleine gebruiksaanwijzing nodig. Ken je dat eenmaal, is er geen vuiltje aan de lucht. Men mag, na toestemming, ook de originele stukken fotograferen. Uiteraard zonder flits, maar dat geldt ook voor alle Nederlandse archieven. Enkele maanden geleden nog in de archieven in Reims geweest. De dienstverlening van de betreffende archiefmedewerkers waren zeer positief. Naast archieven bezoek ik ook nationale en universiteitsbibliotheken in binnen en buitenland. Respecteer de codes van de betreffende archieven en bibliotheken en de deuren gaan voor je open.

Geerten Waling, kan beter stoppen met historische onderzoekingen. Hij is te snel gefrustreerd. Zou hem nooit als docent geschiedenis willen hebben.

@ Paula, ben op het archief Tresaor heel goed geholpen. Ze zouden de betreffende kopieën gratis maken en opsturen omdat het betreffende boek aan het fotograferen waren. Per slot van rekening hebben ze het boek toch nog opgehaald en kon ik foto's maken. Ook ik moest heen 4 uur reizen en dan nog terug.

Het kan voorkomen dat men een plaats niet kan ontcijferen. De reden kan zijn, dat deze niet meer bestaat, in een andere taal of dialect is geschreven. Al beheers ik oude handschriften vrij goed, toch heb ik soms ook wel eens wat moeite om te lezen welke plaats of naam daar nu weer staat.

mvg, Masje II

[Gast limburger]

Paula,

Dat Maastrichtse verhaal komt ook mij bekend voor. Helaas!

Log alstublieft in om de image te kunnen zien.

/emoticons/default_thumb_down.gif" alt="^ss">

Met vriendelijke groet,

Limburger

[RichardK]

En veel is ook afhankelijk van de houding van de bezoeker en hoe hij of zij reageert op het gedrag van archiefmedewerkers. Daar is geen echt recept voor te geven en het varieert niet alleen van mens tot mens maar ook van dag tot dag.

Als ze in Maastricht in het lokaal dialect met elkaar overleggen, dan vind ik dat best charmant. Ook als er in sappig Fries een conversatie wordt opgezet bij Tresoar is dat voor mij geen probleem. En als er in Amsterdam plat wordt gepraat dan doe ik net zo hard mee. Alleen bij "plat Leids" zoals in de column beschreven trek ik een grans. Dat is niet om aan te horen.

Het bewijst maar weer dat ook archiefmedewerkers weleens niet hun dag kunnen hebben. Ook daar moeten we wel rekening mee houden. Deze reeks berichtjes brengt dat allemaal aan het licht en dat was ook een beetje mijn bedoeling.

Groeten van Richard

[Paula]

Dat archiefmedewerkers ook hun dag weleens niet hebben kan ik begrijpen, maar als je 3/4 uur visa versa moet reizen, wil ik graag goed geholpen worden, ik sta niet bekend als een lastig mens, maar is het gek als ik daar dan behoorlijk pissig van wordt, nee toch.

Er zijn heel wat archieven bezocht door mij, en ja, in het ene archief zijn de medewerkers klantvriendelijker dan de ander, problemen heb ik zelden gehad, ook is het leuk om door de bezoekers geholpen te worden als dat nodig is, vaak kennen zij het verhaal of historie van de streek of dialect beter als ik, heerlijk om naar te luisteren, maar wat ik jammer vind is dat medewerkers niet meer bekend zijn met het oud-schrift of niet precies weten waar wat te vinden, waar is de kennis gebleven.

Masje, naar mijn idee was het dorpje "Schinnen" de bezoekers gingen wel met mij mee, maar graag had ik het zeker willen weten, handig als er dan een medewerker bekend is met oud-schrift en je uit de brand helpt.

 

 

[Hypo]

Ik moet zeggen dat ik mijn bezoeken aan de lokale archieven en heemkundeverenigingen in Nederland en België als zeer plezierig heb ervaren. Zij helpen je goed op weg en zijn oprecht geïnteresseerd in je ervaringen en onderzoeken.

Ik heb zelfs via een heemkunde gebouw in Belgïe kennis gemaakt met een Belgische afstammeling van mijn stamboom.

Naar mening zijn de kleinere archiefinstellingen persoonlijker en gemoedelijker dan de grote archiefinstellingen.